Η δάφνη είναι αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών
Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία είναι πράσινο.
Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια και γίνεται μνεία γι’ αυτήν στον Όμηρο. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Οι Ρωμαίοι, επίσης στόλιζαν τις πόλεις τους με δεντροστοιχίες δάφνης, καθώς πίστευαν ότι έτσι προστατεύονται από τους κεραυνούς.
Τέλος, παρά τα αρχαία μεγαλεία της, η δάφνη καθόλου δεν «ξιπάζεται»· νοστιμίζει λοιπόν πρόθυμα και «λαϊκά» εδέσματα, όπως οι φακές και το στιφάδο, ενώ δεν αντιδρά όταν την υποχρεώνουν να μοιραστεί δημοκρατικά, με άλλα βότανα, την αρωματική δόξα που απολαμβάνει το ματσάκι με τα μυρωδικά που ονομάζεται μπουκέ γκαρνί.
Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες.
Οι Έλληνες γιατροί χρησιμοποιούσαν ευρέως τα φύλλα και τους καρπούς της δάφνης, για τις τονωτικές της ιδιότητες, στο στομάχι και την ουροδόχο κύστη.
Ο Ιπποκράτης τη χορηγούσε ως αναλγητικό μετά τον τοκετό και σε διάφορα γυναικολογικά προβλήματα και με το δαφνέλαιο θεράπευε τη στειρότητα.
Ο Διοσκουρίδης χρησιμοποιούσε το φλοιό της για να διαλύσει τις πέτρες των νεφρών και να ανακουφίσει τους ασθενείς από τις λοιμώξεις του ήπατος. Τα συνιστούσε επίσης, εναντίον των ρευματισμών, της αρθρίτιδας, της δυσπεψίας και της αεροφαγίας.
Κατά την Αναγέννηση, ο γιατρός Thibault Lesrleigney θεωρούσε τη δάφνη πανάκεια.
Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις:
-έχει αντισηπτική δράση.
-έχει αντισηπτική δράση.
-συνιστάται ως αποχρεμπτικό.
-Έχει ιδιότητες αντισηπτικές.
-εισπνοή ως αιθέριο έλαιο .
